çavuş

See also: cavus

Turkish

Etymology

From Ottoman Turkish چاوش (çavuş, herald, pursuivant, messenger, sergeant), from Common Turkic *čabɨš, from earlier *čabɨĺ(č). Cognate with Old Turkic 𐰲𐰉𐰾 (čabïš, army commander), Karakhanid [script needed] (čavïš, the officer in battle who marshals the ranks).

Pronunciation

  • IPA(key): [t͡ʃɑˈvʊʃ]
  • Hyphenation: ça‧vuş

Noun

çavuş (definite accusative çavuşu, plural çavuşlar)

  1. sergeant
  2. noncommissioned officer

Declension

Inflection
Nominative çavuş
Definite accusative çavuşu
Singular Plural
Nominative çavuş çavuşlar
Definite accusative çavuşu çavuşları
Dative çavuşa çavuşlara
Locative çavuşta çavuşlarda
Ablative çavuştan çavuşlardan
Genitive çavuşun çavuşların
Possessive forms
Singular Plural
1st singular çavuşum çavuşlarım
2nd singular çavuşun çavuşların
3rd singular çavuşu çavuşları
1st plural çavuşumuz çavuşlarımız
2nd plural çavuşunuz çavuşlarınız
3rd plural çavuşları çavuşları
Predicative forms
Singular Plural
1st singular çavuşum çavuşlarım
2nd singular çavuşsun çavuşlarsın
3rd singular çavuş
çavuştur
çavuşlar
çavuşlardır
1st plural çavuşuz çavuşlarız
2nd plural çavuşsunuz çavuşlarsınız
3rd plural çavuşlar çavuşlardır

References

  • Clauson, Gerard (1972), “çavuş”, in An Etymological Dictionary of pre-thirteenth-century Turkish, Oxford: Clarendon Press, page 399
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.