δηλητήριος

Ancient Greek

Etymology

From δηλητήρ (dēlētḗr, “destroyer”), from δηλέομαι (dēléomai, “I hurt”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /dɛː.lɛː.tɛ̌ː.ri.os/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /de.leˈte.ri.os/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.liˈti.ri.os/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.liˈti.ri.os/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.liˈti.ri.os/

Adjective

δηλητήρῐος • (dēlētḗrios) m or f (neuter δηλητήρῐον); second declension

harmful, mischievous, destructive

Inflection

Second declension of δηλητήρῐος; δηλητήρῐον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	δηλητήρῐος dēlētḗrios	δηλητήρῐον dēlētḗrion	δηλητηρῐ́ω dēlētēríō	δηλητηρῐ́ω dēlētēríō	δηλητήρῐοι dēlētḗrioi	δηλητήρῐᾰ dēlētḗria
Genitive	δηλητηρῐ́ου dēlētēríou	δηλητηρῐ́ου dēlētēríou	δηλητηρῐ́οιν dēlētēríoin	δηλητηρῐ́οιν dēlētēríoin	δηλητηρῐ́ων dēlētēríōn	δηλητηρῐ́ων dēlētēríōn
Dative	δηλητηρῐ́ῳ dēlētēríōi	δηλητηρῐ́ῳ dēlētēríōi	δηλητηρῐ́οιν dēlētēríoin	δηλητηρῐ́οιν dēlētēríoin	δηλητηρῐ́οις dēlētēríois	δηλητηρῐ́οις dēlētēríois
Accusative	δηλητήρῐον dēlētḗrion	δηλητήρῐον dēlētḗrion	δηλητηρῐ́ω dēlētēríō	δηλητηρῐ́ω dēlētēríō	δηλητηρῐ́ους dēlētēríous	δηλητήρῐᾰ dēlētḗria
Vocative	δηλητήρῐε dēlētḗrie	δηλητήρῐον dēlētḗrion	δηλητηρῐ́ω dēlētēríō	δηλητηρῐ́ω dēlētēríō	δηλητήρῐοι dēlētḗrioi	δηλητήρῐᾰ dēlētḗria
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	δηλητηρῐ́ως dēlētēríōs		δηλητηρῐώτερος dēlētēriṓteros		δηλητηρῐώτᾰτος dēlētēriṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

δηλητήρῐον (dēlētḗrion)
δηλητήρῐώδης (dēlētḗriṓdēs)

Descendants

→ English: deleterious
→ French: délétère
→ Italian: deleterio
→ Spanish: deletéreo