ναρκόω

Ancient Greek

Etymology

νάρκη (nárkē, “numbness”) +‎ -όω (-óō)

Verb

ναρκόω • (narkóō)

  1. I benumb.

Inflection
   Present: ναρκῶ, ναρκοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ναρκῶ ναρκοῖς ναρκοῖ ναρκοῦτον ναρκοῦτον ναρκοῦμεν ναρκοῦτε ναρκοῦσῐ(ν)
subjunctive ναρκῶ ναρκοῖς ναρκοῖ ναρκῶτον ναρκῶτον ναρκῶμεν ναρκῶτε ναρκῶσῐ(ν)
optative ναρκοίην,
ναρκοῖμῐ		 ναρκοίης,
ναρκοῖς		 ναρκοίη,
ναρκοῖ		 ναρκοῖτον,
ναρκοίητον		 ναρκοίτην,
ναρκοιήτην		 ναρκοῖμεν,
ναρκοίημεν		 ναρκοῖτε,
ναρκοίητε		 ναρκοῖεν,
ναρκοίησᾰν
imperative   νάρκου ναρκούτω ναρκοῦτον ναρκούτων   ναρκοῦτε ναρκούντων
middle/
passive		 indicative ναρκοῦμαι ναρκοῖ ναρκοῦται ναρκοῦσθον ναρκοῦσθον ναρκούμεθᾰ ναρκοῦσθε ναρκοῦνται
subjunctive ναρκῶμαι ναρκοῖ ναρκῶται ναρκῶσθον ναρκῶσθον ναρκώμεθᾰ ναρκῶσθε ναρκῶνται
optative ναρκοίμην ναρκοῖο ναρκοῖτο ναρκοῖσθον ναρκοίσθην ναρκοίμεθᾰ ναρκοῖσθε ναρκοῖντο
imperative   ναρκοῦ ναρκούσθω ναρκοῦσθον ναρκούσθων   ναρκοῦσθε ναρκούσθων
active middle/passive
infinitive ναρκοῦν ναρκοῦσθαι
participle m ναρκῶν ναρκούμενος
f ναρκοῦσᾰ ναρκουμένη
n ναρκοῦν ναρκούμενον
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐνάρκουν, ἐναρκούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐνάρκουν ἐνάρκους ἐνάρκου ἐναρκοῦτον ἐναρκούτην ἐναρκοῦμεν ἐναρκοῦτε ἐνάρκουν
middle/
passive		 indicative ἐναρκούμην ἐναρκοῦ ἐναρκοῦτο ἐναρκοῦσθον ἐναρκούσθην ἐναρκούμεθᾰ ἐναρκοῦσθε ἐναρκοῦντο
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ναρκώσω, ναρκώσομαι, ναρκωθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ναρκώσω ναρκώσεις ναρκώσει ναρκώσετον ναρκώσετον ναρκώσομεν ναρκώσετε ναρκώσουσῐ(ν)
optative ναρκώσοιμῐ ναρκώσοις ναρκώσοι ναρκώσοιτον ναρκωσοίτην ναρκώσοιμεν ναρκώσοιτε ναρκώσοιεν
middle indicative ναρκώσομαι ναρκώσῃ,
ναρκώσει		 ναρκώσεται ναρκώσεσθον ναρκώσεσθον ναρκωσόμεθᾰ ναρκώσεσθε ναρκώσονται
optative ναρκωσοίμην ναρκώσοιο ναρκώσοιτο ναρκώσοισθον ναρκωσοίσθην ναρκωσοίμεθᾰ ναρκώσοισθε ναρκώσοιντο
passive indicative ναρκωθήσομαι ναρκωθήσῃ ναρκωθήσεται ναρκωθήσεσθον ναρκωθήσεσθον ναρκωθησόμεθᾰ ναρκωθήσεσθε ναρκωθήσονται
optative ναρκωθησοίμην ναρκωθήσοιο ναρκωθήσοιτο ναρκωθήσοισθον ναρκωθησοίσθην ναρκωθησοίμεθᾰ ναρκωθήσοισθε ναρκωθήσοιντο
active middle passive
infinitive ναρκώσειν ναρκώσεσθαι ναρκωθήσεσθαι
participle m ναρκώσων ναρκωσόμενος ναρκωθησόμενος
f ναρκώσουσᾰ ναρκωσομένη ναρκωθησομένη
n ναρκῶσον ναρκωσόμενον ναρκωθησόμενον
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐνάρκωσᾰ, ἐναρκωσᾰ́μην, ἐναρκώθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐνάρκωσᾰ ἐνάρκωσᾰς ἐνάρκωσε(ν) ἐναρκώσᾰτον ἐναρκωσᾰ́την ἐναρκώσᾰμεν ἐναρκώσᾰτε ἐνάρκωσᾰν
subjunctive ναρκώσω ναρκώσῃς ναρκώσῃ ναρκώσητον ναρκώσητον ναρκώσωμεν ναρκώσητε ναρκώσωσῐ(ν)
optative ναρκώσαιμῐ ναρκώσειᾰς,
ναρκώσαις		 ναρκώσειε(ν),
ναρκώσαι		 ναρκώσαιτον ναρκωσαίτην ναρκώσαιμεν ναρκώσαιτε ναρκώσειᾰν,
ναρκώσαιεν
imperative   νάρκωσον ναρκωσᾰ́τω ναρκώσᾰτον ναρκωσᾰ́των   ναρκώσᾰτε ναρκωσᾰ́ντων
middle indicative ἐναρκωσᾰ́μην ἐναρκώσω ἐναρκώσᾰτο ἐναρκώσᾰσθον ἐναρκωσᾰ́σθην ἐναρκωσᾰ́μεθᾰ ἐναρκώσᾰσθε ἐναρκώσᾰντο
subjunctive ναρκώσωμαι ναρκώσῃ ναρκώσηται ναρκώσησθον ναρκώσησθον ναρκωσώμεθᾰ ναρκώσησθε ναρκώσωνται
optative ναρκωσαίμην ναρκώσαιο ναρκώσαιτο ναρκώσαισθον ναρκωσαίσθην ναρκωσαίμεθᾰ ναρκώσαισθε ναρκώσαιντο
imperative   νάρκωσαι ναρκωσᾰ́σθω ναρκώσᾰσθον ναρκωσᾰ́σθων   ναρκώσᾰσθε ναρκωσᾰ́σθων
passive indicative ἐναρκώθην ἐναρκώθης ἐναρκώθη ἐναρκώθητον ἐναρκωθήτην ἐναρκώθημεν ἐναρκώθητε ἐναρκώθησᾰν
subjunctive ναρκωθῶ ναρκωθῇς ναρκωθῇ ναρκωθῆτον ναρκωθῆτον ναρκωθῶμεν ναρκωθῆτε ναρκωθῶσῐ(ν)
optative ναρκωθείην ναρκωθείης ναρκωθείη ναρκωθεῖτον,
ναρκωθείητον		 ναρκωθείτην,
ναρκωθειήτην		 ναρκωθεῖμεν,
ναρκωθείημεν		 ναρκωθεῖτε,
ναρκωθείητε		 ναρκωθεῖεν,
ναρκωθείησᾰν
imperative   ναρκώθητῐ ναρκωθήτω ναρκώθητον ναρκωθήτων   ναρκώθητε ναρκωθέντων
active middle passive
infinitive ναρκῶσαι ναρκώσᾰσθαι ναρκωθῆναι
participle m ναρκώσᾱς ναρκωσᾰ́μενος ναρκωθείς
f ναρκώσᾱσᾰ ναρκωσᾰμένη ναρκωθεῖσᾰ
n ναρκῶσᾰν ναρκωσᾰ́μενον ναρκωθέν
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: νενάρκωκᾰ, νενάρκωμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative νενάρκωκᾰ νενάρκωκᾰς νενάρκωκε(ν) νεναρκώκᾰτον νεναρκώκᾰτον νεναρκώκᾰμεν νεναρκώκᾰτε νεναρκώκᾱσῐ(ν)
subjunctive νεναρκώκω νεναρκώκῃς νεναρκώκῃ νεναρκώκητον νεναρκώκητον νεναρκώκωμεν νεναρκώκητε νεναρκώκωσῐ(ν)
optative νεναρκώκοιμῐ,
νεναρκωκοίην		 νεναρκώκοις,
νεναρκωκοίης		 νεναρκώκοι,
νεναρκωκοίη		 νεναρκώκοιτον νεναρκωκοίτην νεναρκώκοιμεν νεναρκώκοιτε νεναρκώκοιεν
imperative   νενάρκωκε νεναρκωκέτω νεναρκώκετον νεναρκωκέτων   νεναρκώκετε νεναρκωκόντων
middle/
passive		 indicative νενάρκωμαι νενάρκωσαι νενάρκωται νενάρκωσθον νενάρκωσθον νεναρκώμεθᾰ νενάρκωσθε νενάρκωνται
subjunctive νεναρκωμένος ὦ νεναρκωμένος ᾖς νεναρκωμένος ᾖ νεναρκωμένω ἦτον νεναρκωμένω ἦτον νεναρκωμένοι ὦμεν νεναρκωμένοι ἦτε νεναρκωμένοι ὦσῐ(ν)
optative νεναρκωμένος εἴην νεναρκωμένος εἴης νεναρκωμένος εἴη νεναρκωμένοι εἴητον/εἶτον νεναρκωμένω εἰήτην/εἴτην νεναρκωμένοι εἴημεν/εἶμεν νεναρκωμένοι εἴητε/εἶτε νεναρκωμένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   νενάρκωσο νεναρκώσθω νενάρκωσθον νεναρκώσθων   νενάρκωσθε νεναρκώσθων
active middle/passive
infinitive νεναρκωκέναι νεναρκῶσθαι
participle m νεναρκωκώς νεναρκωμένος
f νεναρκωκυῖᾰ νεναρκωμένη
n νεναρκωκός νεναρκωμένον
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐνεναρκώκειν, ἐνεναρκώμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐνεναρκώκειν,
ἐνεναρκώκη		 ἐνεναρκώκεις,
ἐνεναρκώκης		 ἐνεναρκώκει(ν) ἐνεναρκώκετον ἐνεναρκωκέτην ἐνεναρκώκεμεν ἐνεναρκώκετε ἐνεναρκώκεσᾰν
middle/
passive		 indicative ἐνεναρκώμην ἐνενάρκωσο ἐνενάρκωτο ἐνενάρκωσθον ἐνεναρκώσθην ἐνεναρκώμεθᾰ ἐνενάρκωσθε ἐνενάρκωντο
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

References
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.