νεκροθάλαμος

νεκρο- (nekro-, “dead”) +‎ θάλαμος (thálamos, “chamber, closet”). First attested 1887.

• IPA^(key): /nekɾoˈθalamos/
• Hyphenation: νε‧κρο‧θά‧λα‧μος

νεκροθάλαμος • (nekrothálamos) m (plural νεκροθάλαμοι)

1. morgue, mortuary (building or room where dead bodies are kept before burial or cremation)

   Το πτώμα του έμεινε μια βραδιά στο νεκροθάλαμο και την επόμενη μέρα τον θάψανε. ― To ptóma tou émeine mia vradiá sto nekrothálamo kai tin epómeni méra ton thápsane. ― His body spent one night in the morgue and the next day he was buried.

• νεκροφυλακείο n (nekrofylakeío, “morgue, mortuary”)
• νεκροστάσιο n (nekrostásio, “morgue, mortuary, viewing room”)

• νεκροτομείο n (nekrotomeío, “morgue, mortuary, autopsy room”) (where bodies are autopsied)