νεκρόμαντις

Ancient Greek

νεκρο- (nekro-, “necro-”, “dead”) +‎ μάντις (mántis, “prophet”, “soothsayer”)

νεκρόμᾰντῐς • (nekrómantis) m (genitive νεκρομᾰ́ντεως); third declension

Third declension of ὁ νεκρόμᾰντῐς; τοῦ νεκρομᾰ́ντεως (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ νεκρόμᾰντῐς ho nekrómantis	τὼ νεκρομᾰ́ντει tṑ nekromántei	οἱ νεκρομᾰ́ντεις hoi nekrománteis
Genitive	τοῦ νεκρομᾰ́ντεως toû nekrománteōs	τοῖν νεκρομᾰντέοιν toîn nekromantéoin	τῶν νεκρομᾰ́ντεων tôn nekrománteōn
Dative	τῷ νεκρομᾰ́ντει tôi nekromántei	τοῖν νεκρομᾰντέοιν toîn nekromantéoin	τοῖς νεκρομᾰ́ντεσῐ / νεκρομᾰ́ντεσῐν toîs nekromántesi(n)
Accusative	τὸν νεκρόμᾰντῐν tòn nekrómantin	τὼ νεκρομᾰ́ντει tṑ nekromántei	τοὺς νεκρομᾰ́ντεις toùs nekrománteis
Vocative	νεκρόμᾰντῐ nekrómanti	νεκρομᾰ́ντει nekromántei	νεκρομᾰ́ντεις nekrománteis
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.