ἀνακαινόω

Ancient Greek

Etymology

From ᾰ̓νᾰ- (ana-, “again”) +‎ καινόω (kainóō, “make new”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.na.kai̯.nó.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.na.kɛˈno.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.na.kɛˈno.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.na.ceˈno.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.na.ceˈno.o/

Verb

ᾰ̓νᾰκαινόω • (anakainóō)

(Koine)

(passive) I am renewed
(middle) I renew

Conjugation

Present: ᾰ̓νᾰκαινῶ, ᾰ̓νᾰκαινοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓νᾰκαινῶ	ᾰ̓νᾰκαινοῖς	ᾰ̓νᾰκαινοῖ	ᾰ̓νᾰκαινοῦτον	ᾰ̓νᾰκαινοῦτον	ᾰ̓νᾰκαινοῦμεν	ᾰ̓νᾰκαινοῦτε	ᾰ̓νᾰκαινοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ᾰ̓νᾰκαινῶ	ᾰ̓νᾰκαινοῖς	ᾰ̓νᾰκαινοῖ	ᾰ̓νᾰκαινῶτον	ᾰ̓νᾰκαινῶτον	ᾰ̓νᾰκαινῶμεν	ᾰ̓νᾰκαινῶτε	ᾰ̓νᾰκαινῶσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νᾰκαινοίην, ᾰ̓νᾰκαινοῖμῐ	ᾰ̓νᾰκαινοίης, ᾰ̓νᾰκαινοῖς	ᾰ̓νᾰκαινοίη, ᾰ̓νᾰκαινοῖ	ᾰ̓νᾰκαινοῖτον, ᾰ̓νᾰκαινοίητον	ᾰ̓νᾰκαινοίτην, ᾰ̓νᾰκαινοιήτην	ᾰ̓νᾰκαινοῖμεν, ᾰ̓νᾰκαινοίημεν	ᾰ̓νᾰκαινοῖτε, ᾰ̓νᾰκαινοίητε	ᾰ̓νᾰκαινοῖεν, ᾰ̓νᾰκαινοίησᾰν
	imperative		ᾰ̓νᾰκαίνου	ᾰ̓νᾰκαινούτω	ᾰ̓νᾰκαινοῦτον	ᾰ̓νᾰκαινούτων		ᾰ̓νᾰκαινοῦτε	ᾰ̓νᾰκαινούντων
middle/ passive	indicative	ᾰ̓νᾰκαινοῦμαι	ᾰ̓νᾰκαινοῖ	ᾰ̓νᾰκαινοῦται	ᾰ̓νᾰκαινοῦσθον	ᾰ̓νᾰκαινοῦσθον	ᾰ̓νᾰκαινούμεθᾰ	ᾰ̓νᾰκαινοῦσθε	ᾰ̓νᾰκαινοῦνται
	subjunctive	ᾰ̓νᾰκαινῶμαι	ᾰ̓νᾰκαινοῖ	ᾰ̓νᾰκαινῶται	ᾰ̓νᾰκαινῶσθον	ᾰ̓νᾰκαινῶσθον	ᾰ̓νᾰκαινώμεθᾰ	ᾰ̓νᾰκαινῶσθε	ᾰ̓νᾰκαινῶνται
	optative	ᾰ̓νᾰκαινοίμην	ᾰ̓νᾰκαινοῖο	ᾰ̓νᾰκαινοῖτο	ᾰ̓νᾰκαινοῖσθον	ᾰ̓νᾰκαινοίσθην	ᾰ̓νᾰκαινοίμεθᾰ	ᾰ̓νᾰκαινοῖσθε	ᾰ̓νᾰκαινοῖντο
	imperative		ᾰ̓νᾰκαινοῦ	ᾰ̓νᾰκαινούσθω	ᾰ̓νᾰκαινοῦσθον	ᾰ̓νᾰκαινούσθων		ᾰ̓νᾰκαινοῦσθε	ᾰ̓νᾰκαινούσθων
		active				middle/passive
infinitive		ᾰ̓νᾰκαινοῦν				ᾰ̓νᾰκαινοῦσθαι
participle	m	ᾰ̓νᾰκαινῶν				ᾰ̓νᾰκαινούμενος
	f	ᾰ̓νᾰκαινοῦσᾰ				ᾰ̓νᾰκαινουμένη
	n	ᾰ̓νᾰκαινοῦν				ᾰ̓νᾰκαινούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ᾰ̓νεκαίνουν, ᾰ̓νεκαινούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓νεκαίνουν	ᾰ̓νεκαίνους	ᾰ̓νεκαίνου	ᾰ̓νεκαινοῦτον	ᾰ̓νεκαινούτην	ᾰ̓νεκαινοῦμεν	ᾰ̓νεκαινοῦτε	ᾰ̓νεκαίνουν
middle/ passive	indicative	ᾰ̓νεκαινούμην	ᾰ̓νεκαινοῦ	ᾰ̓νεκαινοῦτο	ᾰ̓νεκαινοῦσθον	ᾰ̓νεκαινούσθην	ᾰ̓νεκαινούμεθᾰ	ᾰ̓νεκαινοῦσθε	ᾰ̓νεκαινοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ᾰ̓νεκαίνωσᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓νεκαίνωσᾰ	ᾰ̓νεκαίνωσᾰς	ᾰ̓νεκαίνωσε(ν)	ᾰ̓νεκαινώσᾰτον	ᾰ̓νεκαινωσᾰ́την	ᾰ̓νεκαινώσᾰμεν	ᾰ̓νεκαινώσᾰτε	ᾰ̓νεκαίνωσᾰν
	subjunctive	ᾰ̓νᾰκαινώσω	ᾰ̓νᾰκαινώσῃς	ᾰ̓νᾰκαινώσῃ	ᾰ̓νᾰκαινώσητον	ᾰ̓νᾰκαινώσητον	ᾰ̓νᾰκαινώσωμεν	ᾰ̓νᾰκαινώσητε	ᾰ̓νᾰκαινώσωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νᾰκαινώσαιμῐ	ᾰ̓νᾰκαινώσειᾰς, ᾰ̓νᾰκαινώσαις	ᾰ̓νᾰκαινώσειε(ν), ᾰ̓νᾰκαινώσαι	ᾰ̓νᾰκαινώσαιτον	ᾰ̓νᾰκαινωσαίτην	ᾰ̓νᾰκαινώσαιμεν	ᾰ̓νᾰκαινώσαιτε	ᾰ̓νᾰκαινώσειᾰν, ᾰ̓νᾰκαινώσαιεν
	imperative		ᾰ̓νᾰκαίνωσον	ᾰ̓νᾰκαινωσᾰ́τω	ᾰ̓νᾰκαινώσᾰτον	ᾰ̓νᾰκαινωσᾰ́των		ᾰ̓νᾰκαινώσᾰτε	ᾰ̓νᾰκαινωσᾰ́ντων
		active
infinitive		ᾰ̓νᾰκαινῶσαι
participle	m	ᾰ̓νᾰκαινώσᾱς
	f	ᾰ̓νᾰκαινώσᾱσᾰ
	n	ᾰ̓νᾰκαινῶσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ᾰ̓νᾰκεκαίνωμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ᾰ̓νᾰκεκαίνωμαι	ᾰ̓νᾰκεκαίνωσαι	ᾰ̓νᾰκεκαίνωται	ᾰ̓νᾰκεκαίνωσθον	ᾰ̓νᾰκεκαίνωσθον	ᾰ̓νᾰκεκαινώμεθᾰ	ᾰ̓νᾰκεκαίνωσθε	ᾰ̓νᾰκεκαίνωνται
	subjunctive	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένος ὦ	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένος ᾖς	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένος ᾖ	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένω ἦτον	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένω ἦτον	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένοι ὦμεν	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένοι ἦτε	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένος εἴην	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένος εἴης	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένος εἴη	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένοι εἴητον/εἶτον	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένω εἰήτην/εἴτην	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένοι εἴημεν/εἶμεν	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένοι εἴητε/εἶτε	ᾰ̓νᾰκεκαινωμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ᾰ̓νᾰκεκαίνωσο	ᾰ̓νᾰκεκαινώσθω	ᾰ̓νᾰκεκαίνωσθον	ᾰ̓νᾰκεκαινώσθων		ᾰ̓νᾰκεκαίνωσθε	ᾰ̓νᾰκεκαινώσθων
						middle/passive
infinitive						ᾰ̓νᾰκεκαινῶσθαι
participle	m					ᾰ̓νᾰκεκαινωμένος
	f					ᾰ̓νᾰκεκαινωμένη
	n					ᾰ̓νᾰκεκαινωμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

ἀνακαίνωσις (anakaínōsis)

References

ἀνακαινόω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.