binus

Latin

Etymology

Probably from bis (twice) + -īnus.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈbiː.nus/, [ˈbiː.nʊs]

Adjective

bīnus (feminine bīna, neuter bīnum); first/second declension

  1. double, twofold, binary
  2. (chiefly plural) in pairs
  3. (chiefly plural) two each
    • 27 BCE – 25 BCE, Titus Livius, Ab urbe condita libri 26.1:
      Et praetoribus prioris anni M. Iunio in Etruria, P. Sempronio in Gallia cum binis legionibus quas habuerant prorogatum est imperium.
      [] And the military command of Marcus Junius in Etruria and Publius Sempronius in Gaul, praetors of the previous year, was extended with the two legions which they had each held.

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative bīnus bīna bīnum bīnī bīnae bīna
Genitive bīnī bīnae bīnī bīnōrum bīnārum bīnōrum
Dative bīnō bīnō bīnīs
Accusative bīnum bīnam bīnum bīnōs bīnās bīna
Ablative bīnō bīnā bīnō bīnīs
Vocative bīne bīna bīnum bīnī bīnae bīna

Derived terms

Descendants

References

  • binus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • binus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) to be absolutely ignorant of arithmetic: bis bina quot sint non didicisse
    • (ambiguous) to lend at 24 per cent.[TR1: binis centesimis fenerari
  • binary in The Century Dictionary, New York, N.Y.: The Century Co., 1911.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.