comminutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of comminuō.
Participle
comminutus m (feminine comminuta, neuter comminutum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | comminutus | comminuta | comminutum | comminutī | comminutae | comminuta | |
Genitive | comminutī | comminutae | comminutī | comminutōrum | comminutārum | comminutōrum | |
Dative | comminutō | comminutae | comminutō | comminutīs | comminutīs | comminutīs | |
Accusative | comminutum | comminutam | comminutum | comminutōs | comminutās | comminuta | |
Ablative | comminutō | comminutā | comminutō | comminutīs | comminutīs | comminutīs | |
Vocative | comminute | comminuta | comminutum | comminutī | comminutae | comminuta |
References
- comminutus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- comminutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.