conciliatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of conciliō.
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | conciliātus | conciliāta | conciliātum | conciliātī | conciliātae | conciliāta | |
Genitive | conciliātī | conciliātae | conciliātī | conciliātōrum | conciliātārum | conciliātōrum | |
Dative | conciliātō | conciliātae | conciliātō | conciliātīs | conciliātīs | conciliātīs | |
Accusative | conciliātum | conciliātam | conciliātum | conciliātōs | conciliātās | conciliāta | |
Ablative | conciliātō | conciliātā | conciliātō | conciliātīs | conciliātīs | conciliātīs | |
Vocative | conciliāte | conciliāta | conciliātum | conciliātī | conciliātae | conciliāta |
References
- conciliatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- conciliatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- conciliatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.