discissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dīscindō.
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | dīscissus | dīscissa | dīscissum | dīscissī | dīscissae | dīscissa | |
Genitive | dīscissī | dīscissae | dīscissī | dīscissōrum | dīscissārum | dīscissōrum | |
Dative | dīscissō | dīscissae | dīscissō | dīscissīs | dīscissīs | dīscissīs | |
Accusative | dīscissum | dīscissam | dīscissum | dīscissōs | dīscissās | dīscissa | |
Ablative | dīscissō | dīscissā | dīscissō | dīscissīs | dīscissīs | dīscissīs | |
Vocative | dīscisse | dīscissa | dīscissum | dīscissī | dīscissae | dīscissa |
References
- discissus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- discissus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- discissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.