duplicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of duplicō.
Participle
duplicātus m (feminine duplicāta, neuter duplicātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | duplicātus | duplicāta | duplicātum | duplicātī | duplicātae | duplicāta | |
Genitive | duplicātī | duplicātae | duplicātī | duplicātōrum | duplicātārum | duplicātōrum | |
Dative | duplicātō | duplicātō | duplicātīs | ||||
Accusative | duplicātum | duplicātam | duplicātum | duplicātōs | duplicātās | duplicāta | |
Ablative | duplicātō | duplicātā | duplicātō | duplicātīs | |||
Vocative | duplicāte | duplicāta | duplicātum | duplicātī | duplicātae | duplicāta |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.