gubić

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *gubiti.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɡu.bʲit͡ɕ/

Verb

gubić impf (perfective zgubić)

  1. (transitive) to lose, to mislay
  2. (transitive) to ruin
  3. (transitive) to shed

Conjugation
Conjugation of gubić impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive gubić
present tense 1st gubię gubimy
2nd gubisz gubicie
3rd gubi gubią
past tense 1st gubiłem gubiłam gubiliśmy gubiłyśmy
2nd gubiłeś gubiłaś gubiliście gubiłyście
3rd gubił gubiła gubiło gubili gubiły
future tense 1st będę gubił1 będę gubiła1 będziemy gubili1 będziemy gubiły1
2nd będziesz gubił1 będziesz gubiła1 będziecie gubili1 będziecie gubiły1
3rd będzie gubił1 będzie gubiła1 będzie gubiło1 będą gubili1 będą gubiły1
conditional 1st gubiłbym gubiłabym gubilibyśmy gubiłybyśmy
2nd gubiłbyś gubiłabyś gubilibyście gubiłybyście
3rd gubiłby gubiłaby gubiłoby gubiliby gubiłyby
imperative 1st — gubmy
2nd gub gubcie
3rd niech gubi niech gubią
active adjectival participle gubiący gubiąca gubiące gubiący gubiące
passive adjectival participle gubiony gubiona gubione gubieni gubione
contemporary adverbial participle gubiąc
impersonal past gubiono
verbal noun gubienie
1 or: będę gubić, będziesz gubić etc.

Synonyms

Derived terms

Further reading
  • gubić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.