ignitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of igniō.
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | ignītus | ignīta | ignītum | ignītī | ignītae | ignīta | |
Genitive | ignītī | ignītae | ignītī | ignītōrum | ignītārum | ignītōrum | |
Dative | ignītō | ignītae | ignītō | ignītīs | ignītīs | ignītīs | |
Accusative | ignītum | ignītam | ignītum | ignītōs | ignītās | ignīta | |
Ablative | ignītō | ignītā | ignītō | ignītīs | ignītīs | ignītīs | |
Vocative | ignīte | ignīta | ignītum | ignītī | ignītae | ignīta |
References
- ignitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- ignitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.