improbatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of improbō.
Participle
improbātus m (feminine improbāta, neuter improbātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | improbātus | improbāta | improbātum | improbātī | improbātae | improbāta | |
Genitive | improbātī | improbātae | improbātī | improbātōrum | improbātārum | improbātōrum | |
Dative | improbātō | improbātae | improbātō | improbātīs | improbātīs | improbātīs | |
Accusative | improbātum | improbātam | improbātum | improbātōs | improbātās | improbāta | |
Ablative | improbātō | improbātā | improbātō | improbātīs | improbātīs | improbātīs | |
Vocative | improbāte | improbāta | improbātum | improbātī | improbātae | improbāta |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.