invitatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of invītō.
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | invītatus | invītata | invītatum | invītatī | invītatae | invītata | |
Genitive | invītatī | invītatae | invītatī | invītatōrum | invītatārum | invītatōrum | |
Dative | invītatō | invītatae | invītatō | invītatīs | invītatīs | invītatīs | |
Accusative | invītatum | invītatam | invītatum | invītatōs | invītatās | invītata | |
Ablative | invītatō | invītatā | invītatō | invītatīs | invītatīs | invītatīs | |
Vocative | invītate | invītata | invītatum | invītatī | invītatae | invītata |
References
- invitatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- invitatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- invitatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- invitatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.