kucać

Polish

Etymology

Dialectal form of an earlier kuczeć (attested in XVII century), from Proto-Slavic *kučati.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈku.t͡sat͡ɕ/
  • audio(file)

Verb

kucać impf (perfective kucnąć)

  1. (intransitive) to squat (to bend deeply at the knees while resting on one's feet)
  2. (intransitive) to crouch, hunker

Declension
Conjugation of kucać impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive kucać
present tense 1st kucam kucamy
2nd kucasz kucacie
3rd kuca kucają
past tense 1st kucałem kucałam kucaliśmy kucałyśmy
2nd kucałeś kucałaś kucaliście kucałyście
3rd kucał kucała kucało kucali kucały
future tense 1st będę kucał1 będę kucała1 będziemy kucali1 będziemy kucały1
2nd będziesz kucał1 będziesz kucała1 będziecie kucali1 będziecie kucały1
3rd będzie kucał1 będzie kucała1 będzie kucało1 będą kucali1 będą kucały1
conditional 1st kucałbym kucałabym kucalibyśmy kucałybyśmy
2nd kucałbyś kucałabyś kucalibyście kucałybyście
3rd kucałby kucałaby kucałoby kucaliby kucałyby
imperative 1st — kucajmy
2nd kucaj kucajcie
3rd niech kuca niech kucają
active adjectival participle kucający kucająca kucające kucający kucające
contemporary adverbial participle kucając
impersonal past kucano
verbal noun kucanie
1 or: będę kucać, będziesz kucać etc.

Synonyms
  • cząpać (regional)

Further reading
  • kucać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.