mixtus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of misceō (“mix”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈmik.stus/, [ˈmɪk.stʊs]
Participle
mixtus m (feminine mixta, neuter mixtum); first/second declension
- mixed, having been mixed
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | mixtus | mixta | mixtum | mixtī | mixtae | mixta | |
Genitive | mixtī | mixtae | mixtī | mixtōrum | mixtārum | mixtōrum | |
Dative | mixtō | mixtae | mixtō | mixtīs | mixtīs | mixtīs | |
Accusative | mixtum | mixtam | mixtum | mixtōs | mixtās | mixta | |
Ablative | mixtō | mixtā | mixtō | mixtīs | mixtīs | mixtīs | |
Vocative | mixte | mixta | mixtum | mixtī | mixtae | mixta |
Descendants
References
- mixtus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- mixtus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- mixtus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- mixtus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.