requietus
Latin
Etymology
requiē[scō] (“I rest”) + -tus (past participle suffix)
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /re.kʷiˈeː.tus/, [rɛ.kᶣɪˈeː.tʊs]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /re.kwiˈe.tus/, [re.kwiˈeː.tus]
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | requiētus | requiēta | requiētum | requiētī | requiētae | requiēta | |
Genitive | requiētī | requiētae | requiētī | requiētōrum | requiētārum | requiētōrum | |
Dative | requiētō | requiētō | requiētīs | ||||
Accusative | requiētum | requiētam | requiētum | requiētōs | requiētās | requiēta | |
Ablative | requiētō | requiētā | requiētō | requiētīs | |||
Vocative | requiēte | requiēta | requiētum | requiētī | requiētae | requiēta |
Derived terms
References
- requietus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “requietus” in Lewis & Short, A Latin Dictionary
- requietus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.