spurcatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of spurcō.
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | spurcātus | spurcāta | spurcātum | spurcātī | spurcātae | spurcāta | |
Genitive | spurcātī | spurcātae | spurcātī | spurcātōrum | spurcātārum | spurcātōrum | |
Dative | spurcātō | spurcātō | spurcātīs | ||||
Accusative | spurcātum | spurcātam | spurcātum | spurcātōs | spurcātās | spurcāta | |
Ablative | spurcātō | spurcātā | spurcātō | spurcātīs | |||
Vocative | spurcāte | spurcāta | spurcātum | spurcātī | spurcātae | spurcāta |
References
- spurcatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.