stabulare

Italian

Etymology

Formed from Latin stabulum or borrowed from Latin stabulo, stabulare. Compare stabbiare, an inherited doublet.

Verb

stabulare (transitive)

  1. to stable (animals)
  2. to farm (fish or eels)

Conjugation
    Conjugation of stabulare
infinitive stabulare
auxiliary verb avere gerund stabulando
present participle stabulante past participle stabulato
person singular plural
first second third first second third
indicative io tu lui/lei, esso/essa noi voi loro, essi/esse
present stabulo stabuli stabula stabuliamo stabulate stabulano
imperfect stabulavo stabulavi stabulava stabulavamo stabulavate stabulavano
past historic stabulai stabulasti stabulò stabulammo stabulaste stabularono
future stabulerò stabulerai stabulerà stabuleremo stabulerete stabuleranno
conditional io tu lui/lei, esso/essa noi voi loro, essi/esse
present stabulerei stabuleresti stabulerebbe stabuleremmo stabulereste stabulerebbero
subjunctive che io che tu che lui/che lei, che esso/che essa che noi che voi che loro, che essi/che esse
present stabuli stabuli stabuli stabuliamo stabuliate stabulino
imperfect stabulassi stabulassi stabulasse stabulassimo stabulaste stabulassero
imperative — tu Lei noi voi Loro
stabula, non stabulare stabuli stabuliamo stabulate stabulino
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.