vindicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of vindicō.
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | vindicātus | vindicāta | vindicātum | vindicātī | vindicātae | vindicāta | |
Genitive | vindicātī | vindicātae | vindicātī | vindicātōrum | vindicātārum | vindicātōrum | |
Dative | vindicātō | vindicātae | vindicātō | vindicātīs | vindicātīs | vindicātīs | |
Accusative | vindicātum | vindicātam | vindicātum | vindicātōs | vindicātās | vindicāta | |
Ablative | vindicātō | vindicātā | vindicātō | vindicātīs | vindicātīs | vindicātīs | |
Vocative | vindicāte | vindicāta | vindicātum | vindicātī | vindicātae | vindicāta |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.