διδαχή
Grec ancien
Étymologie
- Du verbe διδάσκω, didáskô (« enseigner »).
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
---|---|---|---|---|---|---|
Nominatif | ἡ | διδαχή | αἱ | διδαχαί | τὼ | διδαχά |
Vocatif | διδαχή | διδαχαί | διδαχά | |||
Accusatif | τὴν | διδαχήν | τὰς | διδαχάς | τὼ | διδαχά |
Génitif | τῆς | διδαχῆς | τῶν | διδαχῶν | τοῖν | διδαχαῖν |
Datif | τῇ | διδαχῇ | ταῖς | διδαχαῖς | τοῖν | διδαχαῖν |
διδαχή, didakhế \di.da.ˈkʰɛːˌ\ féminin
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
- Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.