ανεξάρτητος

Greek

αν- (an-, alpha privative) +‎ εξαρτώ (exartó, “depend upon or owe [one’s] existence to”) +‎ -τος (-tos, suffix forming adjectives), calque of French indépendant. First attested 1829.

ανεξάρτητος • (anexártitos) m (feminine ανεξάρτητη, neuter ανεξάρτητο)

declension of ανεξάρτητος

number case / gender	singular			plural
number case / gender	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	ανεξάρτητος	ανεξάρτητη	ανεξάρτητο	ανεξάρτητοι	ανεξάρτητες	ανεξάρτητα
genitive	ανεξάρτητου	ανεξάρτητης	ανεξάρτητου	ανεξάρτητων	ανεξάρτητων	ανεξάρτητων
accusative	ανεξάρτητο	ανεξάρτητη	ανεξάρτητο	ανεξάρτητους	ανεξάρτητες	ανεξάρτητα
vocative	ανεξάρτητε	ανεξάρτητη	ανεξάρτητο	ανεξάρτητοι	ανεξάρτητες	ανεξάρτητα
derivations	comparative: πιο (pio) + positive forms (e.g. πιο ανεξάρτητος, etc.) relative superlative: definite article + πιο (pio) + positive forms (e.g. ο πιο ανεξάρτητος (o pio anexártitos), etc.)

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.