δικαιολογία

From Ancient Greek δικαιολογία (dikaiología), from the verb δικαιολογῶ (dikaiologô, “to justify”), from δίκαιος (díkaios, “fair”) + λόγος (lógos, “reason, cause”).

• IPA^(key): /ðiceoloˈʝia/
• Hyphenation: δι‧και‧ο‧λο‧γί‧α

δικαιολογία • (dikaiología) f (plural δικαιολογίες)

1. (sometimes sarcastic when in plural) excuse (explanation designed to avoid or alleviate guilt or negative judgment)

   Η δικαιολογία του ήταν ότι το λεωφορείο του καθυστέρησε. ― I dikaiología tou ítan óti to leoforeío tou kathystérise. ― His excuse was that the bus was late.

   Αντί να μου πει ότι δεν ήθελε ν' αρθεί, μου 'πε ότι κάτι έχει να κάνει· 'δικαιολογίες, τώρα... ― Antí na mou pei óti den íthele n' artheí, mou 'pe óti káti échei na kánei; 'dikaiologíes, tóra... ― Instead of just telling me he didn't want to come, he told me that he had something he had to do; excuses, excuses...

2. justification, reason, rationale (explanation which provides support for behavior or for a belief or occurrence)

   Όταν άκουσε ο δικαστής την δικαιολογία του, τον άφησε ελεύθερο. ― Ótan ákouse o dikastís tin dikaiología tou, ton áfise eléfthero. ― When the judge heard his justification, he let him go free.

• δικαιολογητικός (dikaiologitikós, “justificatory”)
• δικαιολογήσιμος (dikaiologísimos, “justified, excusable”)

• δικαιολογώ (dikaiologó, “to justify, to excuse”)

• (excuse): πρόφαση f (prófasi), αφορμή f (aformí)
• (reason, justification): επιχείρημα n (epicheírima), λόγος m (lógos), αιτιολογία f (aitiología), αιτία f (aitía)