κλάσμα

Ancient Greek

From κλᾰ́ω (kláō, “to break”) and the suffix -μα (-ma).

κλᾰ́σμᾰ • (klásma) n (genitive κλᾰ́σμᾰτος); third declension

Third declension of τὸ κλᾰ́σμᾰ; τοῦ κλᾰ́σμᾰτος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ κλᾰ́σμᾰ tò klásma	τὼ κλᾰ́σμᾰτε tṑ klásmate	τᾰ̀ κλᾰ́σμᾰτᾰ tà klásmata
Genitive	τοῦ κλᾰ́σμᾰτος toû klásmatos	τοῖν κλᾰσμᾰ́τοιν toîn klasmátoin	τῶν κλᾰσμᾰ́των tôn klasmátōn
Dative	τῷ κλᾰ́σμᾰτῐ tôi klásmati	τοῖν κλᾰσμᾰ́τοιν toîn klasmátoin	τοῖς κλᾰ́σμᾰσῐ / κλᾰ́σμᾰσῐν toîs klásmasi(n)
Accusative	τὸ κλᾰ́σμᾰ tò klásma	τὼ κλᾰ́σμᾰτε tṑ klásmate	τᾰ̀ κλᾰ́σμᾰτᾰ tà klásmata
Vocative	κλᾰ́σμᾰ klásma	κλᾰ́σμᾰτε klásmate	κλᾰ́σμᾰτᾰ klásmata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

The Koine Greek κλᾰ́σμᾰ (“fragment”). From the root of Ancient Greek κλάω (kláō, “to break”). Related to κλάνω (kláno, “to fart”).

κλάσμα • (klásma) n (plural κλάσματα)

declension of κλάσμα