νεκροτομή

νεκρο- (nekro-, “dead”) +‎ τομή (tomí, “incision, cutting”). First attested 1852.

• IPA^(key): /nekɾotoˈmi/
• Hyphenation: νε‧κρο‧το‧μή

νεκροτομή • (nekrotomí) f (plural νεκροτομές)

1. (medicine) autopsy, necrotomy, necropsy (dissection performed on a corpse to find cause of death)

   Επειδή πέθανε νέος και ξαφνικά, χρειάστηκε να γίνει νεκροτομή. ― Epeidí péthane néos kai xafniká, chreiástike na gínei nekrotomí. ― Because he died young and suddenly, an autopsy needed to take place.

• νεκροψία f (nekropsía, “post mortem”) (examination on a corpse without dissection)
• νεκροσκοπία f (nekroskopía, “post mortem”) (examination on a corpse without dissection)

• νεκροτομείο n (nekrotomeío, “morgue, mortuary”)