σφιγκτήρ

Ancient Greek

From σφίγγω (sphíngō, “to strangle”) +‎ -τήρ (-tḗr, agent noun suffix).

σφῐγκτήρ • (sphinktḗr) m (genitive σφῐγκτῆρος); third declension

Third declension of ὁ σφῐγκτήρ; τοῦ σφῐγκτῆρος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ σφῐγκτήρ ho sphinktḗr	τὼ σφῐγκτῆρε tṑ sphinktêre	οἱ σφῐγκτῆρες hoi sphinktêres
Genitive	τοῦ σφῐγκτῆρος toû sphinktêros	τοῖν σφῐγκτήροιν toîn sphinktḗroin	τῶν σφῐγκτήρων tôn sphinktḗrōn
Dative	τῷ σφῐγκτῆρῐ tôi sphinktêri	τοῖν σφῐγκτήροιν toîn sphinktḗroin	τοῖς σφῐγκτῆρσῐ / σφῐγκτῆρσῐν toîs sphinktêrsi(n)
Accusative	τὸν σφῐγκτῆρᾰ tòn sphinktêra	τὼ σφῐγκτῆρε tṑ sphinktêre	τοὺς σφῐγκτῆρᾰς toùs sphinktêras
Vocative	σφῐγκτήρ sphinktḗr	σφῐγκτῆρε sphinktêre	σφῐγκτῆρες sphinktêres
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.