aandribbelen

Dutch

Etymology

Compound of aan + dribbelen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌdrɪ.bə.lə(n)/
  • Hyphenation: aan‧drib‧be‧len

Verb

aandribbelen

  1. (intransitive) to jog near

Inflection

Inflection of aandribbelen (weak, separable)
infinitive aandribbelen
past singular dribbelde aan
past participle aangedribbeld
infinitive aandribbelen
gerund aandribbelen n
verbal noun
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular dribbel aandribbelde aanaandribbelaandribbelde
2nd person sing. (jij) dribbelt aandribbelde aanaandribbeltaandribbelde
2nd person sing. (u) dribbelt aandribbelde aanaandribbeltaandribbelde
2nd person sing. (gij) dribbelt aandribbelde aanaandribbeltaandribbelde
3rd person singular dribbelt aandribbelde aanaandribbeltaandribbelde
plural dribbelen aandribbelden aanaandribbelenaandribbelden
subjunctive sing.1 dribbele aandribbelde aanaandribbeleaandribbelde
subjunctive plur.1 dribbelen aandribbelden aanaandribbelenaandribbelden
imperative sing. dribbel aan
imperative plur.1 dribbelt aan
participles aandribbelendaangedribbeld
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.