aantonen

Dutch

Etymology

From aan + tonen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːntoːnə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: aan‧to‧nen

Verb

aantonen

  1. (transitive) to show
  2. (transitive) to prove, demonstrate

Inflection

Inflection of aantonen (weak, separable)
infinitive aantonen
past singular toonde aan
past participle aangetoond
infinitive aantonen
gerund aantonen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular toon aantoonde aanaantoonaantoonde
2nd person sing. (jij) toont aantoonde aanaantoontaantoonde
2nd person sing. (u) toont aantoonde aanaantoontaantoonde
2nd person sing. (gij) toont aantoonde aanaantoontaantoonde
3rd person singular toont aantoonde aanaantoontaantoonde
plural tonen aantoonden aanaantonenaantoonden
subjunctive sing.1 tone aantoonde aanaantoneaantoonde
subjunctive plur.1 tonen aantoonden aanaantonenaantoonden
imperative sing. toon aan
imperative plur.1 toont aan
participles aantonendaangetoond
1) Archaic.

Derived terms

  • aantoning

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.