concipiëren

Dutch

Etymology

Borrowed from Latin concipiō.

Pronunciation

  • IPA(key): /kɔnsipiˈeːrə(n)/
  • (file)

Verb

concipiëren

  1. (transitive) to conceive

Inflection

Inflection of concipiëren (weak)
infinitive concipiëren
past singular concipieerde
past participle geconcipieerd
infinitive concipiëren
gerund concipiëren n
present tense past tense
1st person singular concipieerconcipieerde
2nd person sing. (jij) concipieertconcipieerde
2nd person sing. (u) concipieertconcipieerde
2nd person sing. (gij) concipieertconcipieerde
3rd person singular concipieertconcipieerde
plural concipiërenconcipieerden
subjunctive sing.1 concipiëreconcipieerde
subjunctive plur.1 concipiërenconcipieerden
imperative sing. concipieer
imperative plur.1 concipieert
participles concipiërendgeconcipieerd
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.