inquilinus
Latin
Etymology
From incolō (“I dwell or abide in a place”, “I inhabit”); the Old Latin form was *inquelō, ultimately from Proto-Indo-European *kʷel- (“to turn”). Compare incola (“an inhabitant of a place”, “a resident”; “a foreign resident”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /in.kʷiˈliː.nus/, [ɪŋ.kᶣɪˈliː.nʊs]
Noun
inquilīnus m (genitive inquilīnī); second declension
Declension
Second declension.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | inquilīnus | inquilīnī |
Genitive | inquilīnī | inquilīnōrum |
Dative | inquilīnō | inquilīnīs |
Accusative | inquilīnum | inquilīnōs |
Ablative | inquilīnō | inquilīnīs |
Vocative | inquilīne | inquilīnī |
Descendants
References
- inquĭlīnus¹ in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
Adjective
inquilīnus (feminine inquilīna, neuter inquilīnum); first/second declension
- of foreign birth
- 44–40 BC, Gaius Sallustius Crispus, Catilinae Coniuratio, chapter xxxi:
- Sed ubi ille adsedit Catilina, ut erat paratus ad dissimulanda omnia, demisso voltu, voce supplici postulare a patribus coepit, ne quid de se temere crederent: ea familia ortum, ita se ab adulescentia vitam instituisse, ut omnia bona in spe haberet; ne existumarent sibi, patricio homini, cuius ipsius atque maiorum pluruma beneficia in plebem Romanam essent, perdita re publica opus esse, cum eam servaret M. Tullius, inquilinus civis urbis Romae.
- When Cicero sat down, Catiline, being prepared to pretend ignorance of the whole matter, entreated, with downcast looks and suppliant voice, that “the Conscript Fathers would not too hastily believe any thing against him;” saying “that he was sprung from such a family, and had so ordered his life from his youth, as to have every happiness in prospect; and that they were not to suppose that he, a patrician, whose services to the Roman people, as well as those of his ancestors, had been so numerous, should want to ruin the state, when Marcus Tullius, a mere adopted citizen of Rome, was eager to preserve it.” ― translation from: John Selby Watson, Conspiracy of Catiline (1899 pub.), chapter xxxi
- Sed ubi ille adsedit Catilina, ut erat paratus ad dissimulanda omnia, demisso voltu, voce supplici postulare a patribus coepit, ne quid de se temere crederent: ea familia ortum, ita se ab adulescentia vitam instituisse, ut omnia bona in spe haberet; ne existumarent sibi, patricio homini, cuius ipsius atque maiorum pluruma beneficia in plebem Romanam essent, perdita re publica opus esse, cum eam servaret M. Tullius, inquilinus civis urbis Romae.
- 44–40 BC, Gaius Sallustius Crispus, Catilinae Coniuratio, chapter xxxi:
Declension
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | inquilīnus | inquilīna | inquilīnum | inquilīnī | inquilīnae | inquilīna | |
Genitive | inquilīnī | inquilīnae | inquilīnī | inquilīnōrum | inquilīnārum | inquilīnōrum | |
Dative | inquilīnō | inquilīnae | inquilīnō | inquilīnīs | inquilīnīs | inquilīnīs | |
Accusative | inquilīnum | inquilīnam | inquilīnum | inquilīnōs | inquilīnās | inquilīna | |
Ablative | inquilīnō | inquilīnā | inquilīnō | inquilīnīs | inquilīnīs | inquilīnīs | |
Vocative | inquilīne | inquilīna | inquilīnum | inquilīnī | inquilīnae | inquilīna |
References
- inquĭlīnus² in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- inquilinus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- inquilinus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- inquilinus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
- inquilinus in William Smith et al., editor (1890) A Dictionary of Greek and Roman Antiquities, London: William Wayte. G. E. Marindin
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.