kötü

See also: kotu

Turkish

Etymology

From Old Turkic köti, from Proto-Turkic.

Adjective

kötü (comparative daha kötü, superlative en kötü)

  1. bad, evil

Declension

Antonyms

Noun

kötü (definite accusative kötüyü, plural kötüler)

  1. villain, knave, rogue

Declension

Inflection
Nominative kötü
Definite accusative kötüyü
Singular Plural
Nominative kötü kötüler
Definite accusative kötüyü kötüleri
Dative kötüye kötülere
Locative kötüde kötülerde
Ablative kötüden kötülerden
Genitive kötünün kötülerin
Possessive forms
Singular Plural
1st singular kötüm kötülerim
2nd singular kötün kötülerin
3rd singular kötüsü kötüleri
1st plural kötümüz kötülerimiz
2nd plural kötünüz kötüleriniz
3rd plural kötüleri kötüleri
Predicative forms
Singular Plural
1st singular kötüyüm kötülerim
2nd singular kötüsün kötülersin
3rd singular kötü
kötüdür
kötüler
kötülerdir
1st plural kötüyüz kötüleriz
2nd plural kötüsünüz kötülersiniz
3rd plural kötüler kötülerdir
  • If it's declined (except for the predicative forms), it becomes a noun meaning "(a) bad person/thing"

See also

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.