klaarmaken

Dutch

Etymology

Compound of klaar + maken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈklaːrˌmaː.kə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: klaar‧ma‧ken

Verb

klaarmaken

  1. (transitive) to prepare, to make ready
  2. (reflexive) to get prepared

Inflection

Inflection of klaarmaken (weak, separable)
infinitive klaarmaken
past singular maakte klaar
past participle klaargemaakt
infinitive klaarmaken
gerund klaarmaken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular maak klaarmaakte klaarklaarmaakklaarmaakte
2nd person sing. (jij) maakt klaarmaakte klaarklaarmaaktklaarmaakte
2nd person sing. (u) maakt klaarmaakte klaarklaarmaaktklaarmaakte
2nd person sing. (gij) maakt klaarmaakte klaarklaarmaaktklaarmaakte
3rd person singular maakt klaarmaakte klaarklaarmaaktklaarmaakte
plural maken klaarmaakten klaarklaarmakenklaarmaakten
subjunctive sing.1 make klaarmaakte klaarklaarmakeklaarmaakte
subjunctive plur.1 maken klaarmaakten klaarklaarmakenklaarmaakten
imperative sing. maak klaar
imperative plur.1 maakt klaar
participles klaarmakendklaargemaakt
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.