princeps
See also: prínceps
English
Noun
princeps
Latin
Etymology
From Proto-Italic *priisemokaps by syncope. Surface etymology: prīmus (“first”) + -ceps (“catcher”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈpriːn.keps/, [ˈpriːŋ.kɛps]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈprin.t͡ʃeps/
Inflection
Third declension.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | prīnceps | prīnceps | prīncipēs | prīncipia | |
Genitive | prīncipis | prīncipis | prīncipium | prīncipium | |
Dative | prīncipī | prīncipī | prīncipibus | prīncipibus | |
Accusative | prīncipem | prīnceps | prīncipēs | prīncipia | |
Ablative | prīncipī | prīncipī | prīncipibus | prīncipibus | |
Vocative | prīnceps | prīnceps | prīncipēs | prīncipia |
Synonyms
- (first): prīmus
Noun
prīnceps m (genitive prīncipis); third declension
Inflection
Third declension.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | prīnceps | prīncipēs |
Genitive | prīncipis | prīncipum |
Dative | prīncipī | prīncipibus |
Accusative | prīncipem | prīncipēs |
Ablative | prīncipe | prīncipibus |
Vocative | prīnceps | prīncipēs |
Derived terms
- Princeps
- principālis
- principātus
- principiō
- principium
- principor
Synonyms
- (prince): prīncipissa f
Descendants
- Albanian: princ
- Ancient Greek: πρῖγκιψ (prînkips)
- Basque: printze
- Catalan: príncep
- Serbo-Croatian: princ
- Danish: prins
- Dutch: prins, prinses
- English: prince
- Esperanto: princo
References
- princeps in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- princeps in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- princeps in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- princeps in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
- Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
- to be considered the foremost orator: primum or principem inter oratores locum obtinere
- to be considered the foremost orator: oratorum principem esse
- to be the chief man in the state: principem civitatis esse
- to hold the first position in the state: principem in re publica locum obtinere
- statesmen: principes rem publicam administrantes or simply principes
- to occupy the first, second position in the state: principem (primum), secundum locum dignitatis obtinere
- the aristocracy (as a leading class in government): principes or primores
- to be considered the foremost orator: primum or principem inter oratores locum obtinere
- princeps in Harry Thurston Peck, editor (1898) Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers
- princeps in Ramminger, Johann (accessed 16 July 2016) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700, pre-publication website, 2005-2016
- princeps in William Smith et al., editor (1890) A Dictionary of Greek and Roman Antiquities, London: William Wayte. G. E. Marindin
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.