roeptoeteren

Dutch

Etymology

From roeptoeter.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈrupˌtu.tə.rə(n)/
  • Hyphenation: roep‧toe‧te‧ren

Verb

roeptoeteren

  1. (informal, transitive, intransitive) to proclaim loudly (simplistic opinions) [+ over (about)]

Inflection

Inflection of roeptoeteren (weak)
infinitive roeptoeteren
past singular roeptoeterde
past participle geroeptoeterd
infinitive roeptoeteren
gerund roeptoeteren n
verbal noun
present tense past tense
1st person singular roeptoeterroeptoeterde
2nd person sing. (jij) roeptoetertroeptoeterde
2nd person sing. (u) roeptoetertroeptoeterde
2nd person sing. (gij) roeptoetertroeptoeterde
3rd person singular roeptoetertroeptoeterde
plural roeptoeterenroeptoeterden
subjunctive sing.1 roeptoetereroeptoeterde
subjunctive plur.1 roeptoeterenroeptoeterden
imperative sing. roeptoeter
imperative plur.1 roeptoetert
participles roeptoeterendgeroeptoeterd
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.