struikelen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch strukelen. A frequentative of older struiken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈstrœy̯kələ(n)/
  • (file)

Verb

struikelen

  1. To trip, fall over or stumble over an object

Inflection

Inflection of struikelen (weak)
infinitive struikelen
past singular struikelde
past participle gestruikeld
infinitive struikelen
gerund struikelen n
present tense past tense
1st person singular struikelstruikelde
2nd person sing. (jij) struikeltstruikelde
2nd person sing. (u) struikeltstruikelde
2nd person sing. (gij) struikeltstruikelde
3rd person singular struikeltstruikelde
plural struikelenstruikelden
subjunctive sing.1 struikelestruikelde
subjunctive plur.1 struikelenstruikelden
imperative sing. struikel
imperative plur.1 struikelt
participles struikelendgestruikeld
1) Archaic.

Derived terms

  • gestruikel n
  • struikelaar m
  • struikelblok n
  • struikeling
  • struikelsteen m

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.