uderzyć

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *udariti.

Pronunciation
  • IPA(key): /uˈdɛ.ʐɨt͡ɕ/
  • Audio(file)

Verb

uderzyć pf (imperfective uderzać)

  1. (transitive) to hit; to strike; to punch; to deal a blow
    Uderzył go prosto w twarz.
    He hit him straight in the face.
  2. (colloquial, combined with the preposition do and object in genitive) to hit up; to contact with a request or demand
    Jeśli potrzebujesz notatek z wykładu, uderz do Mariusza.
    If you need notes from the lecture, hit up Mariusz.

Conjugation
Conjugation of uderzyć pf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or n or f
infinitive uderzyć
future tense 1st uderzę uderzymy
2nd uderzysz uderzycie
3rd uderzy uderzą
past tense 1st uderzyłem uderzyłam uderzyliśmy uderzyłyśmy
2nd uderzyłeś uderzyłaś uderzyliście uderzyłyście
3rd uderzył uderzyła uderzyło uderzyli uderzyły
conditional 1st uderzyłbym uderzyłabym uderzylibyśmy uderzyłybyśmy
2nd uderzyłbyś uderzyłabyś uderzylibyście uderzyłybyście
3rd uderzyłby uderzyłaby uderzyłoby uderzyliby uderzyłyby
imperative 1st niech uderzę uderzmy
2nd uderz uderzcie
3rd niech uderzy niech uderzą
passive adjectival participle uderzony uderzona uderzone uderzeni uderzone
anterior adverbial participle uderzywszy
impersonal past uderzono
verbal noun uderzenie

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.