uitbuiten

Dutch

Etymology

From uit + buit + -en.

Pronunciation

  • (file)
  • Rhymes: -œy̯tən

Verb

uitbuiten

  1. to exploit, to take advantage of, to benefit abusively from

Inflection

Inflection of uitbuiten (weak, separable)
infinitive uitbuiten
past singular buitte uit
past participle uitgebuit
infinitive uitbuiten
gerund uitbuiten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular buit uitbuitte uituitbuituitbuitte
2nd person sing. (jij) buit uitbuitte uituitbuituitbuitte
2nd person sing. (u) buit uitbuitte uituitbuituitbuitte
2nd person sing. (gij) buit uitbuitte uituitbuituitbuitte
3rd person singular buit uitbuitte uituitbuituitbuitte
plural buiten uitbuitten uituitbuitenuitbuitten
subjunctive sing.1 buite uitbuitte uituitbuiteuitbuitte
subjunctive plur.1 buiten uitbuitten uituitbuitenuitbuitten
imperative sing. buit uit
imperative plur.1 buit uit
participles uitbuitenduitgebuit
1) Archaic.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.