ululeren

Dutch

Etymology

Ultimately from Latin ululāre (to howl), of imitative origin.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌy.lyˈleː.rə(n)/
  • Hyphenation: ulu‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

ululeren

  1. to ululate

Conjugation

Inflection of ululeren (weak)
infinitive ululeren
past singular ululeerde
past participle geüluleerd
infinitive ululeren
gerund ululeren n
verbal noun
present tense past tense
1st person singular ululeerululeerde
2nd person sing. (jij) ululeertululeerde
2nd person sing. (u) ululeertululeerde
2nd person sing. (gij) ululeertululeerde
3rd person singular ululeertululeerde
plural ululerenululeerden
subjunctive sing.1 ululereululeerde
subjunctive plur.1 ululerenululeerden
imperative sing. ululeer
imperative plur.1 ululeert
participles ululerendgeüluleerd
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.