zwijgen
Dutch
Etymology
From Middle Dutch swigen, from Old Dutch *swīgon, *swīgen, from Proto-Germanic *swīgijaną. Cognate with German schweigen (“to be silent, keep quiet, stop talking, shut up”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈzʋɛi̯.ɣə(n)/
audio (file) - Hyphenation: zwij‧gen
- Rhymes: -ɛi̯ɣən
Inflection
Inflection of zwijgen (strong class 1) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | zwijgen | |||
past singular | zweeg | |||
past participle | gezwegen | |||
infinitive | zwijgen | |||
gerund | zwijgen n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | zwijg | zweeg | ||
2nd person sing. (jij) | zwijgt | zweeg | ||
2nd person sing. (u) | zwijgt | zweeg | ||
2nd person sing. (gij) | zwijgt | zweegt | ||
3rd person singular | zwijgt | zweeg | ||
plural | zwijgen | zwegen | ||
subjunctive sing.1 | zwijge | zwege | ||
subjunctive plur.1 | zwijgen | zwegen | ||
imperative sing. | zwijg | |||
imperative plur.1 | zwijgt | |||
participles | zwijgend | gezwegen | ||
1) Archaic. |
Derived terms
- doodzwijgen
- verzwijgen
- zwijggeld
- zwijgplicht
- zwijgrecht
Anagrams
- wegzijn, zijn weg
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.