ironicus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien εἰρωνικός, eirônikós (« dissemblable, insincère »).
Adjectif
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | ironicus | ironică | ironicum | ironicī | ironicae | ironică |
Vocatif | ironice | ironică | ironicum | ironicī | ironicae | ironică |
Accusatif | ironicum | ironicăm | ironicum | ironicōs | ironicās | ironică |
Génitif | ironicī | ironicae | ironicī | ironicōrŭm | ironicārŭm | ironicōrŭm |
Datif | ironicō | ironicae | ironicō | ironicīs | ironicīs | ironicīs |
Ablatif | ironicō | ironicā | ironicō | ironicīs | ironicīs | ironicīs |
īrōnicus \Prononciation ?\
Dérivés
- īrōnicē, ironiquement
Apparentés étymologiques
- īrōnia, ironie
Références
- « ironicus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.