αρετή

From Ancient Greek ᾰ̓ρετή.

• IPA^(key): /areˈti/
• Hyphenation: α‧ρε‧τή

αρετή • (aretí) f (plural αρετές)

1. virtue (excellence in morals)

   Στη ζωή του διάλεξε το δρόμο της αρετής.

   Sti zoḯ tou diálexe to drómo tis aretís.

   In his life he chose the path of virtue.

   πολιτική αρετή ― politikí aretí ― political integrity

   Antonym: ανηθικότητα (anithikótita)

2. a positive characteristic, virtue, talent

   Η μεγαλύτερη αρετή της ήταν ότι δε μιλούσε πολύ.

   I megalýteri aretí tis ítan óti de miloúse polý.

   Her best character trait was that she spoke so little.

   Synonym: προτέρημα (protérima)

   Antonym: ελάττωμα (eláttoma)

• ενάρετος (enáretos, “virtuous”)
• ο δρόμος της αρετής και της κακίας (o drómos tis aretís kai tis kakías, “the path of virtue and vice”)
• πανάρετος (panáretos, “all-virtuous”)

• In polytonic script: ἀρετή