τυγχάνω

Ancient Greek

Etymology

From the Proto-Indo-European root *dʰewgʰ-, from which also τεύχω (teúkhō, “produce”).

The present stem τυγχάνω (tunkhánō) is a zero-grade form of the root with nasal infix and nasal suffix, like λαμβάνω (lambánō, “take”) and λανθάνω (lanthánō, “do secretly”). The aorist stem ἔτυχον (étukhon) is zero-grade with no suffix, and ἐτύχησᾰ (etúkhēsa), and τετύχηκᾰ (tetúkhēka) are zero-grade with regular first-aorist and perfect suffixes. The future τεύξομαι (teúxomai) and perfect τέτευχᾰ (téteukha) and τέτευγμαι (téteugmai) are e-grade. Related to τεύχω (teúkhō), which is from a different present stem and with which it shares some forms.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /tyŋ.kʰá.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tyŋˈkʰa.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /tyŋˈxa.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /tyŋˈxa.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /tiŋˈxa.no/

Verb

τυγχάνω • (tunkhánō)

Expressing coincidence: to happen (to be)
1. (of events) to happen, occur [+dative = to someone]
2. (of a person) to happen [+participle = to do something]
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 14.334–335:
    τύχησε γὰρ ἐρχομένη νηῦς
    ἀνδρῶν Θεσπρωτῶν ἐς Δουλίχιον πολύπῡρον.
    túkhēse gàr erkhoménē nēûs
    andrôn Thesprōtôn es Doulíkhion polúpūron.
    For a ship belonging to Thesprotian men happened to be going to Dulichium rich in grain.
to succeed [+participle or infinitive = at doing]; to go successfully
1. to hit a target [+genitive]
2. to meet someone [+genitive]
3. to get or attain something [+genitive]

Inflection

Present: τυγχάνω, τυγχάνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τυγχάνω	τυγχάνεις	τυγχάνει	τυγχάνετον	τυγχάνετον	τυγχάνομεν	τυγχάνετε	τυγχάνουσῐ(ν)
	subjunctive	τυγχάνω	τυγχάνῃς	τυγχάνῃ	τυγχάνητον	τυγχάνητον	τυγχάνωμεν	τυγχάνητε	τυγχάνωσῐ(ν)
	optative	τυγχάνοιμῐ	τυγχάνοις	τυγχάνοι	τυγχάνοιτον	τυγχανοίτην	τυγχάνοιμεν	τυγχάνοιτε	τυγχάνοιεν
	imperative		τύγχανε	τυγχανέτω	τυγχάνετον	τυγχανέτων		τυγχάνετε	τυγχανόντων
middle/ passive	indicative	τυγχάνομαι	τυγχάνῃ, τυγχάνει	τυγχάνεται	τυγχάνεσθον	τυγχάνεσθον	τυγχανόμεθᾰ	τυγχάνεσθε	τυγχάνονται
	subjunctive	τυγχάνωμαι	τυγχάνῃ	τυγχάνηται	τυγχάνησθον	τυγχάνησθον	τυγχανώμεθᾰ	τυγχάνησθε	τυγχάνωνται
	optative	τυγχανοίμην	τυγχάνοιο	τυγχάνοιτο	τυγχάνοισθον	τυγχανοίσθην	τυγχανοίμεθᾰ	τυγχάνοισθε	τυγχάνοιντο
	imperative		τυγχάνου	τυγχανέσθω	τυγχάνεσθον	τυγχανέσθων		τυγχάνεσθε	τυγχανέσθων
		active				middle/passive
infinitive		τυγχάνειν				τυγχάνεσθαι
participle	m	τυγχάνων				τυγχανόμενος
	f	τυγχάνουσᾰ				τυγχανομένη
	n	τυγχᾶνον				τυγχανόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐτύγχανον, ἐτυγχανόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτύγχανον	ἐτύγχανες	ἐτύγχανε(ν)	ἐτυγχάνετον	ἐτυγχανέτην	ἐτυγχάνομεν	ἐτυγχάνετε	ἐτύγχανον
middle/ passive	indicative	ἐτυγχανόμην	ἐτυγχάνου	ἐτυγχάνετο	ἐτυγχάνεσθον	ἐτυγχανέσθην	ἐτυγχανόμεθᾰ	ἐτυγχάνεσθε	ἐτυγχάνοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: τεύξομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	τεύξομαι	τεύξῃ, τεύξει	τεύξεται	τεύξεσθον	τεύξεσθον	τευξόμεθᾰ	τεύξεσθε	τεύξονται
middle	optative	τευξοίμην	τεύξοιο	τεύξοιτο	τεύξοισθον	τευξοίσθην	τευξοίμεθᾰ	τεύξοισθε	τεύξοιντο
					middle
infinitive					τεύξεσθαι
participle	m				τευξόμενος
	f				τευξομένη
	n				τευξόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἔτυχον, ἐτυχόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔτυχον	ἔτυχες	ἔτυχε(ν)	ἐτύχετον	ἐτυχέτην	ἐτύχομεν	ἐτύχετε	ἔτυχον
	subjunctive	τύχω	τύχῃς	τύχῃ	τύχητον	τύχητον	τύχωμεν	τύχητε	τύχωσῐ(ν)
	optative	τύχοιμῐ	τύχοις	τύχοι	τύχοιτον	τυχοίτην	τύχοιμεν	τύχοιτε	τύχοιεν
	imperative		τῦχε	τυχέτω	τύχετον	τυχέτων		τύχετε	τυχόντων
middle	indicative	ἐτυχόμην	ἐτύχου	ἐτύχετο	ἐτύχεσθον	ἐτυχέσθην	ἐτυχόμεθᾰ	ἐτύχεσθε	ἐτύχοντο
	subjunctive	τύχωμαι	τύχῃ	τύχηται	τύχησθον	τύχησθον	τυχώμεθᾰ	τύχησθε	τύχωνται
	optative	τυχοίμην	τύχοιο	τύχοιτο	τύχοισθον	τυχοίσθην	τυχοίμεθᾰ	τύχοισθε	τύχοιντο
	imperative		τυχοῦ	τυχέσθω	τύχεσθον	τυχέσθων		τύχεσθε	τυχέσθων
		active			middle
infinitive		τυχεῖν			τυχέσθαι
participle	m	τυχών			τυχόμενος
	f	τυχοῦσᾰ			τυχομένη
	n	τυχόν			τυχόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐτύχησᾰ (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτύχησᾰ	ἐτύχησᾰς	ἐτύχησε(ν)	ἐτυχήσᾰτον	ἐτυχησᾰ́την	ἐτυχήσᾰμεν	ἐτυχήσᾰτε	ἐτύχησᾰν
	subjunctive	τυχήσω, τυχήσωμῐ	τυχήσῃς, τυχήσῃσθᾰ	τυχήσῃ, τυχήσῃσῐ	τυχήσητον	τυχήσητον	τυχήσωμεν	τυχήσητε	τυχήσωσῐ(ν)
	optative	τυχήσαιμῐ	τυχήσαις, τυχήσαισθᾰ, τυχήσειᾰς	τυχήσειε(ν), τυχήσαι	τυχησεῖτον	τυχησείτην	τυχησεῖμεν	τυχησεῖτε	τυχησεῖεν
	imperative		τύχησον	τυχησᾰ́τω	τυχήσᾰτον	τυχησᾰ́των		τυχήσᾰτε	τυχησᾰ́ντων
		active
infinitive		τυχῆσαι/τυχησᾰ́μεν/τυχησᾰμέναι
participle	m	τυχήσᾱς
	f	τυχήσᾱσᾰ
	n	τυχῆσᾰν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: τετύχηκᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τετύχηκᾰ	τετύχηκᾰς	τετύχηκε(ν)	τετυχήκᾰτον	τετυχήκᾰτον	τετυχήκᾰμεν	τετυχήκᾰτε	τετυχήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	τετυχήκω	τετυχήκῃς	τετυχήκῃ	τετυχήκητον	τετυχήκητον	τετυχήκωμεν	τετυχήκητε	τετυχήκωσῐ(ν)
	optative	τετυχήκοιμῐ, τετυχηκοίην	τετυχήκοις, τετυχηκοίης	τετυχήκοι, τετυχηκοίη	τετυχήκοιτον	τετυχηκοίτην	τετυχήκοιμεν	τετυχήκοιτε	τετυχήκοιεν
	imperative		τετύχηκε	τετυχηκέτω	τετυχήκετον	τετυχηκέτων		τετυχήκετε	τετυχηκόντων
		active
infinitive		τετυχηκέναι
participle	m	τετυχηκώς
	f	τετυχηκυῖᾰ
	n	τετυχηκός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: τέτευχᾰ, τέτευγμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τέτευχᾰ	τέτευχᾰς	τέτευχε(ν)	τετεύχᾰτον	τετεύχᾰτον	τετεύχᾰμεν	τετεύχᾰτε	τετεύχᾱσῐ(ν)
	subjunctive	τετεύχω	τετεύχῃς	τετεύχῃ	τετεύχητον	τετεύχητον	τετεύχωμεν	τετεύχητε	τετεύχωσῐ(ν)
	optative	τετεύχοιμῐ, τετευχοίην	τετεύχοις, τετευχοίης	τετεύχοι, τετευχοίη	τετεύχοιτον	τετευχοίτην	τετεύχοιμεν	τετεύχοιτε	τετεύχοιεν
	imperative		τέτευχε	τετευχέτω	τετεύχετον	τετευχέτων		τετεύχετε	τετευχόντων
middle/ passive	indicative	τέτευγμαι	τέτευξαι	τέτευκται	τέτευχθον	τέτευχθον	τετεύγμεθᾰ	τέτευχθε	τετεύχᾰται
	subjunctive	τετευγμένος ὦ	τετευγμένος ᾖς	τετευγμένος ᾖ	τετευγμένω ἦτον	τετευγμένω ἦτον	τετευγμένοι ὦμεν	τετευγμένοι ἦτε	τετευγμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	τετευγμένος εἴην	τετευγμένος εἴης	τετευγμένος εἴη	τετευγμένοι εἴητον/εἶτον	τετευγμένω εἰήτην/εἴτην	τετευγμένοι εἴημεν/εἶμεν	τετευγμένοι εἴητε/εἶτε	τετευγμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		τέτευξο	τετεύχθω	τέτευχθον	τετεύχθων		τέτευχθε	τετεύχθων
		active				middle/passive
infinitive		τετευχέναι				τετεῦχθαι
participle	m	τετευχώς				τετευγμένος
	f	τετευχυῖᾰ				τετευγμένη
	n	τετευχός				τετευγμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἐτετεύχειν

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτετεύχειν, ἐτετεύχη	ἐτετεύχεις, ἐτετεύχης	ἐτετεύχει(ν)	ἐτετεύχετον	ἐτετευχέτην	ἐτετεύχεμεν	ἐτετεύχετε	ἐτετεύχεσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Antonyms

(succeed at doing): ἁμαρτάνω (hamartánō)