aanbreken
Dutch
Etymology
From Middle Dutch aenbreken. Equivalent to aan + breken.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːmbreːkə(n)/
Audio (file) - Hyphenation: aan‧bre‧ken
Verb
aanbreken
Inflection
| Inflection of aanbreken (strong class 4, separable) | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanbreken | ||||||||
| past singular | brak aan | ||||||||
| past participle | aangebroken | ||||||||
| infinitive | aanbreken | ||||||||
| gerund | aanbreken n|- class="vsHide" style="background: #E6E6FF;" | main clause | subordinate clause | ||||||
| present tense | past tense | present tense | past tense | ||||||
| 1st person singular | breek aan | brak aan | aanbreek | aanbrak | |||||
| 2nd person sing. (jij) | breekt aan | brak aan | aanbreekt | aanbrak | |||||
| 2nd person sing. (u) | breekt aan | brak aan | aanbreekt | aanbrak | |||||
| 2nd person sing. (gij) | breekt aan | braakt aan | aanbreekt | aanbraakt | |||||
| 3rd person singular | breekt aan | brak aan | aanbreekt | aanbrak | |||||
| plural | breken aan | braken aan | aanbreken | aanbraken | |||||
| subjunctive sing.1 | breke aan | brake aan | aanbreke | aanbrake | |||||
| subjunctive plur.1 | breken aan | braken aan | aanbreken | aanbraken | |||||
| imperative sing. | breek aan | ||||||||
| imperative plur.1 | breekt aan | ||||||||
| participles | aanbrekend | aangebroken | |||||||
| 1) Archaic. | |||||||||
Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.