sluiten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch sluten, from Old Dutch *slūtan, from Proto-Germanic *slūtaną, *sleutaną (to lock, shut).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈslœy̯tə(n)/
  • (file)

Verb

sluiten

  1. (transitive or intransitive) to close
  2. (transitive) to make, to affirm (a pact, friendship etc.)
    De twee vijanden hebben vriendschap gesloten.
    The two enemies made friends.
    Ze verschilden van mening, maar ze hebben toch een compromis gesloten.
    They differed in opinion, but they still made a compromise.

Inflection

Inflection of sluiten (strong class 2)
infinitive sluiten
past singular sloot
past participle gesloten
infinitive sluiten
gerund sluiten n
present tense past tense
1st person singular sluitsloot
2nd person sing. (jij) sluitsloot
2nd person sing. (u) sluitsloot
2nd person sing. (gij) sluitsloot
3rd person singular sluitsloot
plural sluitensloten
subjunctive sing.1 sluiteslote
subjunctive plur.1 sluitensloten
imperative sing. sluit
imperative plur.1 sluit
participles sluitendgesloten
1) Archaic.

Antonyms

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.