vænta

See also: vänta

Faroese

Etymology

From Old Norse vænta, from Proto-Germanic *wēnatjaną.

Pronunciation
  • Homophones: vanta, vantað, væntað

Verb

vænta (third person singular past indicative væntaði, third person plural past indicative væntaðu, supine væntað)

  1. to expect

Conjugation
   Conjugation of vænta
v-30
infinitive vænta
present participle væntandi
past participle a6 væntaður
supine væntað
number singular plural
person first second third all
indicative eg tú hann/hon/tað vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present vænti væntar væntar vænta
past væntaði væntaði væntaði væntaðu
imperative – tú – tit
present — vænta! — væntið!

Icelandic

Etymology

From Old Norse vænta, from Proto-Germanic *wēnatjaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈvain̥ta/
    Rhymes: -ain̥ta

Verb

vænta (weak verb, third-person singular past indicative vænti, supine vænt)

  1. (transitive, with genitive) to expect

Conjugation
vænta — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að vænta
supine
(sagnbót)		 vænt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 væntandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég vænti við væntum present
(nútíð)		 ég vænti við væntum
þú væntir þið væntið þú væntir þið væntið
hann, hún, það væntir þeir, þær, þau vænta hann, hún, það vænti þeir, þær, þau vænti
past
(þátíð)		 ég vænti við væntum past
(þátíð)		 ég vænti við væntum
þú væntir þið væntuð þú væntir þið væntuð
hann, hún, það vænti þeir, þær, þau væntu hann, hún, það vænti þeir, þær, þau væntu
imperative
(boðháttur)		 vænt (þú) væntið (þið)
Forms with appended personal pronoun
væntu væntiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
væntast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að væntast
supine
(sagnbót)		 vænst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 væntandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég væntist við væntumst present
(nútíð)		 ég væntist við væntumst
þú væntist þið væntist þú væntist þið væntist
hann, hún, það væntist þeir, þær, þau væntast hann, hún, það væntist þeir, þær, þau væntist
past
(þátíð)		 ég væntist við væntumst past
(þátíð)		 ég væntist við væntumst
þú væntist þið væntust þú væntist þið væntust
hann, hún, það væntist þeir, þær, þau væntust hann, hún, það væntist þeir, þær, þau væntust
imperative
(boðháttur)		 vænst (þú) væntist (þið)
Forms with appended personal pronoun
vænstu væntisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
væntur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 væntur vænt vænt væntir væntar vænt
accusative
(þolfall)		 væntan vænta vænt vænta væntar vænt
dative
(þágufall)		 væntum væntri væntu væntum væntum væntum
genitive
(eignarfall)		 vænts væntrar vænts væntra væntra væntra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 vænti vænta vænta væntu væntu væntu
accusative
(þolfall)		 vænta væntu vænta væntu væntu væntu
dative
(þágufall)		 vænta væntu vænta væntu væntu væntu
genitive
(eignarfall)		 vænta væntu vænta væntu væntu væntu
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.