voegen

Dutch

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈvuɣə(n)/
  • (file)
  • Rhymes: -uɣən

Etymology 1

From Middle Dutch voegen, from Old Dutch fuogen, from Proto-Germanic *fōgijaną.

Verb

voegen

  1. (transitive) to place, to put
  2. (transitive) to add
  3. (transitive) to grout
  4. (transitive) to fit, to suit
    Dat voegt je niet.
    That doesn't suit you.
Inflection
Inflection of voegen (weak)
infinitive voegen
past singular voegde
past participle gevoegd
infinitive voegen
gerund voegen n
present tense past tense
1st person singular voegvoegde
2nd person sing. (jij) voegtvoegde
2nd person sing. (u) voegtvoegde
2nd person sing. (gij) voegtvoegde
3rd person singular voegtvoegde
plural voegenvoegden
subjunctive sing.1 voegevoegde
subjunctive plur.1 voegenvoegden
imperative sing. voeg
imperative plur.1 voegt
participles voegendgevoegd
1) Archaic.
Derived terms

Etymology 2

See the etymology of the main entry.

Noun

voegen

  1. Plural form of voeg

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch fuogen, from Proto-Germanic *fōgijaną.

Verb

voegen

  1. to join, to unite
  2. to fit, to adjust/align oneself [+ āne (object) = with]
  3. to fit, to have the right size
  4. to fit, to suit, to behoove

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

  • Dutch: voegen
  • Limburgish: voge

Further reading

  • voeghen”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
  • voegen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, 1929
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.