tèrra
Occitan
Étymologie
- (Date à préciser) Du latin terra (« terre »).
Nom commun
Singulier | Pluriel |
---|---|
tèrra [ˈtɛro̞] |
tèrras [ˈtɛro̞s] |
tèrra [ˈtɛro̞] (graphie normalisée) féminin
- Terre.
- Pastorsa, cal pregar nòstre Dieu
Per que nos salve, mòrts o vius
E per que sus la tèrra
Sa santa volontat
Apasime la guèrra
Del demon estacat — (« Entà Nadal », Cançon vòla - Chants languedociens et gascons, CRDP Toulouse, décembre 1979)
- Pastorsa, cal pregar nòstre Dieu
Variantes
- terro (graphie mistralienne)
Dérivés
Prononciation
- occitan moyen (dont biterrois) : [ˈtɛro̞]
- provençal maritime et rhodanien : [ˈtɛʁo̞]
- niçois, montpelliérain : [ˈtɛʁa]
- Bessan : [ˈtɛrə]
- France (Béarn) : écouter « tèrra [Prononciation ?] »
Références
- Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002 → consulter cet ouvrage
- Jòrge Fettuciari, Guiu Martin, Jaume Pietri, Dictionnaire provençal français, L'Escomessa, CREO Provença, Edisud, Aix-en-Provence, 2003
- Christian Camps, Atlas linguistique du Biterrois, Institut d’études occitanes, Béziers, 1985, p. 4999
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.