Serb uprising of 1737–1739
The Serb Uprising of 1737–1739 broke out following Austria's defeats against the Ottomans, when the Austrian Emperor issued proclamations that the Christians in the Balkans rise against the Ottoman Empire. The Austrian Emperor called on the Serbs, who were ready to revolt, on 15 June 1737, and stressed that they would fight in an alliance with Russia against a common enemy. The Serbs organized themselves under Serbian Patriarch Arsenije IV. The uprising had a wide geographical extent, from Belgrade to eastern Bosnia and Herzegovina, Montenegro and the Šar Mountain. The Albanian Klimenti tribe also joined the uprising. The failed war prompted Serbs, mostly from Herzegovina, Sandžak, Metohija and Montenegro, to flee under the leadership of Arsenije IV from the Ottoman territories into the Habsburg monarchy (as was done in 1689–92).
Serb Uprising of 1737–1739 | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Belligerents | |||||||
Serbs | Ottoman Empire | ||||||
Commanders and leaders | |||||||
Mlatišuma Radonja Petrović |
vezir-Mustafa-paša Derviš-paša Čengić | ||||||
Units involved | |||||||
Serbian Militia Brda tribes Kelmendi tribe |
Talks
Serbian Patriarch Arsenije IV discussed with the Austrian government through the bishop of Temeschwar, Nikola Dimitrijević. Arsenije promised that the people would revolt and help the Austrian army with food.[1]
The tribes in Brda, under the leadership of Radonja Petrović, would ready 500 armed men of Kuči, vojvoda Vuksan Vojvodić of Vasojevići 200, vojvoda Toško of Piperi 200, etc.[2]
The Serbian Patriarch and Radonja called on Metropolitan Sava Petrović to join the war against the Ottomans, but he was under the influence of the Republic of Venice, and stayed inactive during the war.[3]
Operations
In Serbia
The Serbian Militia operated mostly in central Serbia.
In Montenegro and Old Serbia
Radonja requested from the Austrian feltmarschal that in case the rebels won, they would continue in his service. When talks were underway, an uprising broke out in Montenegro.[8] Radonja's rebels and Serbian troops, and an auxiliary force of Staniša Marković-Mlatišuma, attacked the local Muslims.[9] According to the Serbian plan, they were to take over Novi Pazar, Rožaje, Bijelo Polje and Peć.[9] A Serbian detachment attacked Bihor, and penetrated to Godijevo, where they set up a headquarters in the house of Mustafa Sijarić.[9] Radonja heard that the Ottomans would in their future actions first attack Župljani, which had already crossed to the Venetian side.[10] At the same time, Radonja informed Cattaro intendant Jerolim Buća that Derviš-paša Čengić was ordered to turn with his army from the Sanjak of Herzegovina towards Knin, which they were to attack; and that vezir-Mustafa-paša with the armies of other sanjaks and 4,000 Tatars, as was planned, turn in the direction of Zadar.[10] That information was likely exaggerated.[10]
Second Great Migration
The failed war prompted Serbs, mostly from Herzegovina, Sandžak, Metohija and Montenegro, to flee under the leadership of Arsenije IV from the Ottoman territories into the Habsburg monarchy (as was done in 1689–92).[11] The Austrian government had encouraged the Serbs to settle Habsburg territories.
References
- Душан Ј Поповић (1950). Srbija i Beograd.
... Преговори су почели почетком 1737. Патријарх Арсеније водио је преговоре са властима у Бечу преко темишварског епископа Николе Димитријевића. Патри- јарх је обећао да ће народ дићи на устанак и помоћи војсци храном.
- Istoriski časopis. Vol. 2. Institut. 1949. pp. 155–.
... преговора обвезали се, између осталог: да ће у борбу против Турака уз аустриску војску: војвода Радоња Петровић од Куча дати 500 људи, војвода Вуксан Војводић од Васојевића 200 људи, војвода Тошко од Пипера 200 људи, ...
- Vladimir Ćorović (1997). Istorija srpskog naroda. eBook Portal. pp. 562–. GGKEY:XPENWQLDTZF.
Vladika Sava, pod uticajem Mlečana, ostao je u tom ratu neaktivan i pored svih poziva koje su mu upućivali patriarh i kučki vojvoda Radonja Petrović. Arnautske i turske čete napadale su, posle austriskog povlačenja, sva pobunjena plemena, ...
- Stevan Ignjić (1967). Užice i okolina 1862–1914. Novinska ustanova "Vesti,".
... стратегијски значај Ужица које представља центар турске одбране у западној Србији. Приликом аустријског напада на град 1737. године учествује и српска милиција под руководством Ста- иише Марковића, Косте Параћинца, ...
- Milosav M. Đorđević (2000). Razbojna. Kulturno prosvetna zajednica Srbije.
Јула 1737. године српска милиција под командом обер-капетана Ста- нише Марковића-Млатишуме је ослободила Крушевац. У Крушевцу је затим организована скупштина народних ...
- M. Đ Milićević (1876). Knez̆evina Srbija: Geografija—Crografija—Hidrografija—Topografija—Arkeologija—Istorija—Etnografija—Statistika—Prosveta—Kultura—Uprava. Sloboda.
„Године 1739, 7 Јануара, оборкапетан Станиша пошао је да узнемирује пашу јагодинског, и да сШали турски мост на Морави ; но како су се Турци томе надали и осигурали се, то се, Станиша обрне на Рудник, и ту примора турски ...
- Zonjić, Trifun (1970). Razboj školstva u Jablanici (1878–1968).
- Ivo Cecić; Igor Gostl, eds. (1955). Enciklopedija Jugoslavije. Jugoslavenski leksikografski zavod. p. 344. ISBN 9788670530133.
Crnogorski vojvoda Radonja Petrovic podnio je feldmarsalu zahtjev o zajednickoj akciji protiv Turaka trazeci da u slucaju pobjede ustanici ostanu na sluzbi austrijskog feldmarsala. Dok su vodeni pregovori, buk- nuo je narodni ustanak u ...
- Raif Hajdaparšić (1996). Kolašinska kapetanija i bošnjački narod. Udruženje Bošnjaka Porijeklom iz Sandžaka.
Na čelu ustanka bio je kučki vojvoda Radonja Petrović. Na bošnjake iz tih krajeva krenula je i srpska vojska iz Kragujevca, pojačana sa jednim odredom policije koju je predvodio .Staniša Marković. Prema planu Srbije, trebalo je da zauzmu sljedeća mjesta: Novi Pazar, Rožaj, Bijelo Polje i Peć. U isto vrijeme napadnut je i Bihor, gdje su srpske jedinice doprle do Godijeva, u kojem je smješten štab srpske vojske u kući Mustafe Sijarića.
- Enes Pelidija (1989). Bosanski ejalet od Karlovačkog do Požarevačkog mira, 1699–1718. Veselin Masleša. pp. 163–. ISBN 9788621003051.
- Bor. M. Karapandžić (1986). Srpsko Kosovo i Metohija: zločini Arnauta nad srpskim narodom. sn.n.
Sources
- Ćorović, Vladimir (2001) [1997]. "Аустриски порази". Историја српског народа (in Serbian). Belgrade: Јанус.
- Zbornik Istorijskih muzeja Srbije. 1984.
- Зборник за ликовне уметности. Матица српска. 1977.
- Radovan Samardžić (1989). Kosovo i Metohija u srpskoj istoriji. Srpska književna zadruga.
- Bor. M. Karapandžić (1986). Srpsko Kosovo i Metohija: zločini Arnauta nad srpskim narodom. sn.n.
- "Political developments and unrests in Stara Raška (Old Rascia) and old Herzegovina during Ottoman rule" (PDF). Balcanica.
Further reading
- Костић, Мита (1930), "Устанак Срба и Арбанасау Ст. Србији против Турака 1737–1739 и сеоба у Угарску", Гласник Скопског научног друштва, VII-VIII: 203–237