æra

See also: aera, aerá, aéra, aerã, ära, aera-, and Appendix:Variations of "era"

English

Noun

æra (plural æras)

  1. Obsolete spelling of era
    • 1798, Pierre Simon La Place, Exposition du Système du Monde (translated as “on the System of the World”), chapter III: “on Time, and its measure”, quoted in 1799 in The Monthly Review, new and improved, page 500:
      It is desirable that all people should adopt one and the same æra, independant of moral revolutions, and founded solely on astronomical phænomena.

Anagrams

Danish

Noun

æra c (singular definite æraen, plural indefinite æraer)

  1. era

Inflection
Declension of æra
common
gender		 Singular Plural
indefinite definite indefinite definite
nominative æra æraen æraer æraerne
genitive æras æraens æraers æraernes

Faroese

Noun

æra f (genitive singular æru, uncountable)

  1. honor (UK, honour)

Declension
Declension of æra (singular only)
f1s singular
indefinite definite
nominative æra æran
accusative æru æruna
dative æru æruni
genitive æru ærunnar

Icelandic

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈaiːra/
    Rhymes: -aiːra

Noun

æra f (genitive singular æru, nominative plural ærur)

  1. reputation, honour
Declension
declension of æra
f-w1 singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative æra æran ærur ærurnar
accusative æru æruna ærur ærurnar
dative æru ærunni ærum ærunum
genitive æru ærunnar æra æranna
Derived terms

Verb

æra (weak verb, third-person singular past indicative ærði, supine ært)

  1. (transitive, governs the accusative) to drive crazy
Conjugation
æra — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að æra
supine
(sagnbót)		 ært
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 ærandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég æri við ærum present
(nútíð)		 ég æri við ærum
þú ærir þið ærið þú ærir þið ærið
hann, hún, það ærir þeir, þær, þau æra hann, hún, það æri þeir, þær, þau æri
past
(þátíð)		 ég ærði við ærðum past
(þátíð)		 ég ærði við ærðum
þú ærðir þið ærðuð þú ærðir þið ærðuð
hann, hún, það ærði þeir, þær, þau ærðu hann, hún, það ærði þeir, þær, þau ærðu
imperative
(boðháttur)		 ær (þú) ærið (þið)
Forms with appended personal pronoun
ærðu æriði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
ærast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að ærast
supine
(sagnbót)		 ærst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 ærandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég ærist við ærumst present
(nútíð)		 ég ærist við ærumst
þú ærist þið ærist þú ærist þið ærist
hann, hún, það ærist þeir, þær, þau ærast hann, hún, það ærist þeir, þær, þau ærist
past
(þátíð)		 ég ærðist við ærðumst past
(þátíð)		 ég ærðist við ærðumst
þú ærðist þið ærðust þú ærðist þið ærðust
hann, hún, það ærðist þeir, þær, þau ærðust hann, hún, það ærðist þeir, þær, þau ærðust
imperative
(boðháttur)		 ærst (þú) ærist (þið)
Forms with appended personal pronoun
ærstu æristi *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
ærður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 ærður ærð ært ærðir ærðar ærð
accusative
(þolfall)		 ærðan ærða ært ærða ærðar ærð
dative
(þágufall)		 ærðum ærðri ærðu ærðum ærðum ærðum
genitive
(eignarfall)		 ærðs ærðrar ærðs ærðra ærðra ærðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 ærði ærða ærða ærðu ærðu ærðu
accusative
(þolfall)		 ærða ærðu ærða ærðu ærðu ærðu
dative
(þágufall)		 ærða ærðu ærða ærðu ærðu ærðu
genitive
(eignarfall)		 ærða ærðu ærða ærðu ærðu ærðu
Derived terms

Adjective

æra

  1. inflection of ær:
    1. masculine accusative plural
    2. feminine accusative singular

Norwegian Bokmål

Etymology 1

From Latin aera.

Noun

æra m (definite singular æraen, indefinite plural æraer, definite plural æraene)

  1. era

Alternative forms

Noun

æra m sg or f sg

  1. definite feminine singular of ære

Alternative forms

Verb

æra

  1. simple past of ære
  2. past participle of ære

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Latin aera.

Noun

æra m (definite singular æraen, indefinite plural æraer or æraar, definite plural æraene or æraane)

  1. era

Noun

æra f sg

  1. definite singular of ære
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.